LIBANON

De laatste meivakantie die deze eeuw zal kennen was het dus zover. Ik vertrok naar Libanon voor een staatbezoek aan dit land. In een eerder bezoek aan Libanon, tijdens een bezoek aan Syrië, had ik al beloofd hier een keer terug te zullen keren. Deze vakantie was het dus zo ver.

Dinsdag 4 mei begon de trip toen ik thuis om 12:00 uur 's middags opgehaald werd door één van mijn privé-taxi's om naar Schiphol te gaan. Nauwelijks zes uur later vertrok mijn vliegtuig naar het Midden Oosten. De trip zou echter nog lang niet afgelopen zijn. Pas om half drie 's nachts kwamen we het hotel in Jounieh binnen. Niet dat het toen bedtijd betekende. Voor de derde maal in drie keer was het een bekende die de rondreis zou begeleiden; Janine. Bedtijd viel dus nog later uit. Ach, in Nederland werd al vaak geoefend, dus was dit geen probleem. Wakker worden viel wonder boven wonder mee. Dat kwam ongetwijfeld door het schitterende uitzicht dat ik vanuit mijn hotelkamer had; op nog geen 15 meter lag de Middellandse Zee. Een plaatje.

Die woensdag begonnen we aan een tripje naar ongetwijfeld de mooiste druipsteengrotten die deze aardkloot rijk is in Jeita. De bron van deze druipsteengrotten, de Hondrivier, is tevens de rivier die de stad Beiroet van water voorziet. Het is niet te geloven wat je daar binnen allemaal te zien krijgt. Dat het niet door mensenhanden vervaardigd is blijkt wel aan het feit dat er waarschijnlijk nog tientallen kilometers in de rotsen verborgen ligt. Zeker als je het boek de Zonnevogel kent, zul je genieten van al het pracht en praal, zeker van de tientallen meters hoge kamers. Maar toch, moet je in Nederland besparen op waterverbruik. Hier laten ze kraan nog gewoon doorlopen want de rots 'groeit' nog steeds. In Harissa even madonna bezocht en Byblos werd aangedaan om onder andere de al meer dan 3000 jaar oude haven aan te doen. Ook hier weer verschillende kruisvaardersburchten. Alleen lijkt het hier meer een vakantieparadijs te zijn geweest dan een echt gevechtsoord.

Daarna zijn we naar de geboorteplaats van Gibran Khalil Gibran (Bcharre) geweest, iedereen heeft er wel een van gehoord. (Je kinderen zijn je kinderen niet) Anders is dit wel de eerste keer, dus je ziet wel, je hebt er ooit van gehoord. Daarna nog de typisch cederbomen, onder andere in de vlag van Libanon, bezocht.

Ondanks dat de burgeroorlog toch al jaren in afgelopen zijn er nog steeds onlusten in het zuiden tegen de Israëlische grens en worden er vele aanslagen gepleegd door de Hezbolah en de Gamas. Zo ook tijdens het eten en doken we met z'n allen onder de tafel om dekking te zoeken voor de gruwelijke bomaanslag die op dat moment gepleegd werd. Gelukkig bleek het een aanval van vuurwerk te zijn. De bevrijding werd gevierd...

Natuurlijk mocht de hoofdstad niet ontbreken, Beiroet. Het is heel mooi om te zien in welk tempo de stad herbouwt word na het einde van de burgeroorlog. Opvallend trouwens, na het einde van diezelfde burgeroorlog kon ieder zijn wapen inleveren. De regering stelde daar natuurlijk wat tegen over. Nee, geen geld. Ook geen voedselpakket maar een ... mobiele telefoon. Gevolg; iedereen loopt daar met een mobiel rond. Het is dat de koeien en schapen niet fatsoenlijk een wapen konden dragen anders hadden die er vast en zeker ook één gehad. Gelukkig maar, ik wilde trouwens niet voor schut lopen met mijn eigen 'foon'.

Tegen het einde zijn we ook terug geweest naar Baälbek in de Beqa'a-vallei. Weer terug naar naar de Bachus tempel. De Jupitertempel, de binnenhof, de mooie trappen, de schitterende zuilenrijen... machtig. Mooie bijkomstigheid was dat de alcohol niet mocht ontbreken en daarom belandden we daar waar wijn geproduceerd werd.

Maandagochtend om half zeven kwam de droom aan zijn einde en landden we weer op nederlandse bodem en werd onmiddellijk het prachtige weer ten toon gesteld dat ons vaderland te bieden heeft; regen en wind. Het einde van deze reis betekend echter weer een schitterende herinnering.