Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, er moest maar weer eens een vakantie geboekt gaan worden. Waar het twee jaar geleden gedoemd was om te mislukken gaat het dit jaar wel gebeuren. China here I come, moet ze gedacht hebben. China gaf zich niet zonder slag of stoot over en wilde nog roet in het eten gooien door het vertrek op een vrijdag de dertiende te plannen.

Het mocht allemaal niet baten, Desert Queen vertrok en wachtte een groots onthaal. Ware het niet dat de lokale bevolking verkeerd was ingelicht, die dachten dat ze een dag eerder aan zou komen. Het plein was volgestroomd met een groot aantal mensen, zeker een miljoen. Gelukkig kwamen ze niet voor niets en vierden ze ook maar meteen de toewijzing van de Olypische Spelen in 2008. Wat later was het dan toch zover en zette ze voet aan de grond. Na een korte opfrisperiode begon het verlate bezoek aan het Tian-An-Men plein, het bekende Plein van de Hemelse Vrede. De miljoen mensen waren al gaan lopen maar het was er niet minder indrukwekkend om. De Verboden Stad stond ook op het programma en werd dus ook vereerd met een bezoek. Maar het was niet alles. Waar was in hemelsnaam de 998 personen tellende hofhouding? Nou ja, herrie was er genoeg voor één miljoen mensen.

Een dag later was het Zomerpaleis van de Keizer aan de beurt. En zomer was het inderdaad, de temperaturen liep op tot Hemelse waarden. Oh, dat was het volgende bezoekersadres; De Tempel van de Hemel. Een persoonlijk bezoek was er ook nog, de Mingtombes. Maar er volgende ook nog een bezoek aan de beroemde Chinese Muur. En dat was me toch mooi!!! Voor een muur althans. Tja, en dan nog klagen, en dat terwijl die muur weer een paar duizend kilometer verderop staat. Verwarrend die topologie. Het avondmaal werd ditmaal de vermaarde Peking-Duck. Het was toch maar een vreemde eend in de bijt.

's Woensdags vertrok het gezelschap naar Nanjing. Een provinciestad met maar drie miljoen inwoners. Lullig stadje ook. Maar wel met een heel beroemde brug, de brug over de Yangtze, deze vormt een belangrijke verbinding tussen het noorden en het zuiden van China. Ook was er in Nanjing een Mingtombe maar ook het bekende Xuan-Wu meer en het Dr. Sun Yatsen-mausoleum. Dat is dus niet hetzelfde als Yatzee. Laat dat duidelijk wezen. Nanjing was echter niet lang verblijfplaats, Wuxi stond namelijk op het programma. Wuxi is het paradijs als je van rijst houdt. Of is het hier lijst? Nou ja, als zijdecentrum kan het ook door de bocht. En wat hebben ze hier toch mooie zijden dekbedden. Mocht je hier nog eens ooit komen, vergeet dan vooral niet een dekbed te kopen! Sommige die het wel vergeten waren hebben al spijt als haren op hun hoofd. Die kleipoppen mogen blijven waar ze waren. In Wuxi dus.

Per boot ging Desert Queen, oeps Witte Lotus, over het kanaal naar Suzhou. Dit zevende eeuwse bouwwerk is het langste door mensenhanden aangelegde waterweg ter wereld. Suzhou is beroemd om zijn schilderachtige straatjes, tuintjes en hoge bruggen. En geloof het of niet, ze hebben ook een Tijgerheuvel met een op de top staande Nooderlijke Pagode. Maar dat was nog niet het meest opzienbarende, het gezelschap ging namelijk ook naar de Tuin van de Nederige Bestuurder. Het Zijdemuseum en de Tuin van de Meester der Visnetten was allemaal maar bijzaak. Wat de normale persoon zich dan afvraagt, waarom gaat een heel expeditieleger naar China om tuinen te kijken? En dat terwijl zelfs Veldhoven een eigen Tuinen heeft. En anders Eindhoven wel. Ironisch is het dan wel om te gaan kijken naar borduurwerk. Is de leeftijd toch iets meer dan het paspoort doet vermoeden?

De volgende stad was Hangzhou. De trein bracht Desert Queen naar de stad van het Westelijke Meer. Maar het hoogtepunt was wel het boeddhistische klooster Lingyin. Jammer dat er ook Chinezen waren, het leek wel de Apenheul. Waarom moet die ook met alles op de foto? Shanghai was echt een verademing. De meest 'Europese' stad van China herbergt het Huzingtingtheehuis. En wat moet je dan anders dan thee drinken? En dat is wel fijn als de Tempel van de Jade Boeddha op het programma staat. Het eten was weer geweldig, alleen weer chinees. Maar goed, dit maal was het toetje een dozijn elastiekjes die op het podium ook nog eens flex stonden te doen. De kunsten zouden je eten gewoon omhoog doen laten komen.

Het vervolg ging door in Xian. Een bezoekje aan collega Qinshihuangdi is altijd makkelijk. Je weet namelijk nooit of je zelf nog eens een leger wilt hebben. Het begin had er kunnen zijn maar het mocht niet zo wezen. Geen kerels in huis en verankeren voor de deur is ook niet alles. Hetzelfde geldt voor schuttingen. Maar dat is weer een ander verhaal. Maar het was een prachtig gezicht, hoewel precies zoals verwacht. Respect voor de personen hoor, wie staat er tegenwoordig nog een hele dag doodstil om maar toeristen aan te trekken. In China kunnen ze er tenminste wat van. Misschien als ze nu ook nog eens wat vriendelijker zijn dan onze hoogheid heeft meegemaakt dan wordt het misschien nog wel wat met Xian. Een dag later was nog een bezoek aan de Grote Wilde Gans Pagode, Shaanmuseum en de klokkentoren. Tijdens het eten werd er nog genoten van een Tang-dynastie voorstelling. En even het vermelden waard: dat heeft niets te maken met de 18de Dynastie van de Oude Egyptenaren.

Xian achter ons latend, op naar een nieuw avontuur in de 'stad van de eeuwige lente'. Kunming lag er echter toch wat triestige bij voor een stad van de eeuwige lente. Het weer werkte namelijk niet mee om de naam eer aan te doen. Maar goed, ook China had last van de typhoon die Taiwan nog het leven onmogelijk maakte. Nam niet weg dat Kunming de lente in huis heeft door het Stenen Woud. Bij het zien van deze schitterende rotsformaties kwam er vanzelf een lenteachtige glimlach op het gezicht waardoor de zon alsnog doorbrak.

Guilin was de volgende plaats die aangedaan werd in de tour de China van Desert Queen oftewel Witte Lotus. En niets voor niets stond er dan ook een mini-cruise over de Li-rivier op het programma. Hoe kan het ook anders met zo'n schitterende rivier en schilderachtige mystieke rotsen. Het weer hielp ook nog even mee, hoewel de rest van het gezelschap dacht dat de regen beter thuis gelaten kon worden, had onze koninklijke doorluchtigheid er schik in dat de rotsen gehuld waren in een mystieke mist. Mystieke rotsen in een mystieke mist; hoe meer mystiek wil je het nog hebben. Deze sprookjesachtige omgeving was geweldig en de moeite waard. Met zoveel water en rotsen kan iedereen verzinnen dat ook deze stad een druipstenengrot heeft. Zo ook Guilin. Hoewel sommige personen van het gevolg dachten het hier over de mooiste formaties van de wereld te hebben was onze hoogheid daar stellig van overtuigd dat deze in Libanon liggen en in het 'rode land'. Maar neemt niet weg dat het ook hier werkelijk waar geweldig mooi was.

Voor de zoveelste maal werd de vliegtuigtrap beklommen om de volgende stad aan te doen: Guangzhou. De grootste trekpleister in Guangzhou toch wel het hotel zelf. Het White Swan Hotel behoort tot de mooiste hotels die deze aardklomp rijk is. Tijd voor een cocktailtje is dan ook wel op zijn plaats. Sun Yatsen Memorial Hall, de oude tempel van de familie Chen en de Six Banyen Pagode konden dan ook eigenlijk gestolen worden. Er moest ooit een moment voor de rust gekozen worden en dit was een heel goed moment om dat te doen, zoals per decreet besloten werd. De volgende dag stond al de draagvleugelboottocht op het programma naar HongKong, je moest wel fit zijn. Zo gezegd, zo gedaan. De laatste dag op Chinese bodem werd in HongKong doorgebracht. Maar de wereldstad kon niet verhullen dat dit het einde van de vakantie betekende. Nog een lange vlucht later was de ontnuchtering dan ook weer groot toch 's ochtends vroeg de kist in Amsterdam zijn wielen op de grond zetten. Of zat er toch ook een beetje opluchting bij om weer eens in Nederland te zijn? Het besef kwam even later ook. De heenweg was nog groen en 25 dagen later was de terugreis toch echt rood! Pffff. Witte Lotus is weer Desert Queen.